poniedziałek, 19 listopada 2012

Złamałam zasadę.

Od jakiegoś czasu, panuje u Nas zasada, że jeśli Tata Zwierzaka ma wolną niedzielę, to staramy się spędzić ją wspólnie. Te dwa dni w miesiącu, należą tylko do Nas i poświęcamy je na pielęgnowanie uczuć rodzinnych i czerpanie radości z bycia razem. Przez kilkanaście godzin, nie dzielimy się obowiązkami i nie oddajemy własnym zainteresowaniom. Ja nie włączam laptopa, Tata Zwierzaka nie włącza konsoli, a jeśli oglądamy telewizor, to na jakimś neutralnym programie typu National Geographic.* Niesamowite, o ile dłuższy i bogatszy okazuje się dzień, kiedy spędza się go właśnie w ten sposób. Nasuwa mi się wtedy myśl, że zdobycze technologiczne, są zarówno bogactwem, jak i przekleństwem naszych czasów.

Wczoraj była właśnie TA niedziela. Zwierzak spał, Tata Zwierzaka spał, a ja poczułam nieodpartą potrzebę przelania swoich myśli, więc złamałam zasadę i zaczęłam pisać tego posta.**

Ostatnie dni, pełne byly refleksji i różnych podsumowań. Obchodziłam 15stą rocznicę śmierci mojej mamy i chcąc nie chcąc, cofnęłam się myślami do swojego dzieciństwa, które nie zawsze było kolorowe. Przez wiele lat odczuwałam coś w rodzaju żalu. Żalu do losu, do rodziców i wszystkich innych czynników, które sprawiły, że zbyt szybko musiałam dorosnąć i zrozumieć pewne sprawy. Wśród wielu wspomnień dotyczących rodziny***, niewiele mam tych dobrych, ale uświadomiłam sobie, że przecież nie zawsze musiało być źle. Najwcześniejsze wspomnienia, to te, z okolic trzeciego roku życia. Między mną a moją siostrą, jest 3 lata i 6 miesięcy różnicy, a ja pamiętam, jak prosiłam rodziców właśnie o siostrzyczkę. Co dziwniejsze, nie pamiętam nic z okresu, kiedy mama była z nią w ciąży, a pierwsze wspomnienie jej samej, to takie, kiedy stoi już w łóżeczku trzymając się za szczebelki. Ogólnie, wspomnień, które do mnie wróciły, jest mnóstwo, ale ja zmierzam do tego, że okres, którego nie pamiętam, nie musiał być równie przykry, jak lata, które nastąpiły tuż po nim. Ze strzępków informacji wyciągniętych od taty wiem, że dość długo byłam tylko na piersi i że istniały szkice autorstwa mojej mamy, przedstawiające mnie samą, z okresu niemowlęcego. Wyobraziłam więc sobie, że patrzy na mnie z miłością, kiedy wtulam się w jej ciepłe ciało i głaszcze po włochatej główce tak samo jak ja, głaszczę teraz Zwierzaka. Poczułam tą miłość wręcz namacalnie i jestem przekonana, że istniała naprawdę.

Dziękuję Ci za to, że dałaś mi życie i że pielęgnowałaś mnie, gdy byłam malutka. Musiałam sama zostać rodzicem, żeby docenić, jak dużo Ci zawdzięczam. Wiem, że dobre chęci, nie zawsze wystarczają i już rozumiem, dlaczego tak wiele Cię przerosło. Nie mam już we mnie pretensji, nie odczuwam wielkiego żalu. Jest mi tylko trochę przykro, ale naprawdę... Wybaczam Ci Mamo.


* oczywiście dotyczy to chwil, kiedy Zwierzak ucina sobie drzemkę, albo zajmuje sam sobą, a nie dnia jako takiego
** jak widać, nie napisałam wczoraj zbyt wiele
*** właściwie, mam na myśli tylko rodziców, kiedy jeszcze byli razem

6 komentarzy:

  1. No i aż się poryczałam ze wzruszenia. Pięknie opisane

    OdpowiedzUsuń
  2. Popłakałam się :(
    Kochana współczuję straty...

    OdpowiedzUsuń
  3. jej jak Ty piszesz! pięknie! mi też się taka refleksja zdarzyła, jak urodziłam pierwsze dziecko daaaawno już temu wtedy uświadomiłam sobie jak bardzo kochają mnie moi rodzice mimo że nigdy mi tego nie powiedzieli, szkoda że pewne rzeczy widzimy tak późno...

    OdpowiedzUsuń